سلام

این چیزی رو که می نویسم رو یه جایی خوندم یه کمی هم خودم بهش اضافه کردم . وقتی رو کاغذ نوشتمش دیدم بد نشد گفتم شما هم بخونید نظر بدید:

باکره نبود مثل خیلیهایه دیگه. عشقش ترکش کرده بود مثل خیلیهایه دیگه. غصه میخورد و داشت به تمام راه های خودکشی فکر میکرد بدون دردترین و سریع ترین راه رو میخواست عقیده داشت اینقدر درد کشیده که دیگه نمیخواد مردنش هم با درد باشه مثل خیلیهایه دیگه.

تا اینکه مرد تو همون زمان پیدا شد نه مثل شانس خیلیهایه دیگه. مرد فهمیده و خوبی بود نه مثل خیلیهایه دیگه. شناختش خواست شوهرش بشه همه چیز رو هم میدونست قصد سواستفاده هم نداشت نه مثل خیلیهایه دیگه. با اجبار زنش شد چون اگر نمیشد دیگه سرپا نمی ایستاد شکسته بود و مرد حکل یه چینی بند زن رو داشت واسش مثل خیلیهایه دیگه. پشیمون شد راه برگشتی نبود ادامه داد مرد رو شناخت مهربون بود و صبور از اون مدلهایی که از هر ۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ تا مرد یه دونه اونجوری باشه. تا خودش نخواست بهش دست نزد . زندگی میگذشت عشق قدیمی رفته بود زیر خاکستر زمان تا اینکه یه اهنگ تو یه مهمونی با یه نور کم به یادش اورد که چه روزهایی داشته نه اینکه زندگیش بد بود نه مرد رو دوست داشت اما این جمله لعنتی اون یه چیز دیگه بود دست از سرش برنمی داشت . خودش رو از جمع کنار کشید گوشه اتاق با یه نخ سیگار ایستاد و نگاهش رو دووند تویه تاریکی حیاط صاحب خونه. مرد کمی گشت و اونجا با دوتا چشم خیس پیداش کرد مثل خیلی وقتهایه دیگه. از پشت بغلش کرد یه بوسه رو گردن و پرسید: چی کار کنم که فراموشش کنی؟ برگشت نگاه کرد مرد رو دید این دفعه دیدش با چشمایه دلش دیدش خیلی خواستنی تر از عشق قدیمی بود. یه لبخند خسته و کمرنگ زد و گفت: همین کارایی که میکنی. و بوسیدش. 

خودم اشکم سرازیر شد به اقایون برنخوره دیگه از این مردا پیدا نمیشه نسلشون از بین رفته.

ممول